Όπως ακριβώς οι επτά χρωματισμοί συναπαρτίζουν το φως, και το φως που φωτίζει το πρόσωπο της γης αναμφίβολα φανερώνει τον ήλιο, έτσι ακριβώς αυτή η ευεργεσία μέσα από τη σοφία, και το έλεος μέσα από την ευεργεσία,και η συντήρηση και η γαλούχηση μέσα από το έλεος φανερώνουν περίλαμπρα σε ευρεία κλίμακα και σε μεγάλο βαθμό την ενότητα και απόλυτη κυριότητα ενός πέρα για πέρα Σοφού, Γενναιόδωρου, Εύσπλαχνου, Τροφοδοτούντος Απαραιτήτως Υπάρχοντος Θεού.

Ω αποσβολωμένε και άφρονα αρνητά! Με τι μπορείς να ερμηνεύσεις αυτή τη σοφή, γενναιόδωρη, εύσπλαχνη, θεόσταλτη συντήρηση, αυτήν την ανεξήγητη, αξιοθαύμαστη, θαυματουργική κατάσταση πραγμάτων που βρίσκεται μπροστά στα μάτια σου; Με συγκυρία και σύμπτωση που είναι άσκοπες σαν και εσένα; Με δύναμη που είναι τυφλή σαν τη καρδιά σου; Με φύση, που είναι τυφλή σαν το κεφάλι σου; Με αιτίες που είναι ανίσχυρες, άψυχες και αδαείς σαν εσένα; Η μήπως θέλεις να δώσεις το όνομα ‘ φύση’, που είναι πέρα για πέρα ανίσχυρη, αδαής, κωφή, τυφλή, απρόβλεπτη και αξιοθρήνητη, στον Πανένδοξο Θεό, ο Οποίος είναι εξ’ολοκλήρου άγιος, αγνός, εξυψούμενος και απαλλαγμένος από όλες τις ατέλειες και απόλυτα Δυνατός, Γιγνώσκων, Ακροάμενος και Οράμενος και κατά συνέπεια να διαπράξεις ένα πελώριο σφάλμα; Έτσι με ποιά δύναμη μπορείς να σβήσεις αυτή την αλήθεια λαμπρή όσο ο ήλιος; Κάτω από ποιό πέπλο αφροσύνης μπορείς να την αποκρύψεις;