Δικά Του είναι τα Πλέον Υπέροχα Ονόματα. *

Τώρα λοιπόν, αδαή, άφρονα, πείσμωνα εσύ φουκαρά! Με τι μπορείς να ερμηνεύσεις τη μέγιστη αυτή αλήθεια; Με τι μπορείς να εξηγήσεις αυτήν την άπειρα θαυματουργική και αξιοθαύμαστη κατάσταση πραγμάτων; Σε τι μπορείς να αποδώσεις αυτά τα πραγματικά ασυνήθιστα καλλιτεχνήματα; Ποιό πέπλο αφροσύνης μπορείς να τραβήξεις ως την άλλη πλευρά αυτού του αχανούς όσο η γη παραθύρου, ώστε να το κλείσεις; Πού βρίσκεται η συγκυρία και η συμπτωσή σου, ο ανεπίγνωστός σου σύντροφος πάνω στον οποίο βασίζεσαι και αποκαλείς ‘φύση’ φίλο και υποστηρικτή σου στην πλάνη; Είναι ολοκληρωτικά αδύνατο η συγκυρία και η σύμπτωση να επέμβουν σε αυτά τα θέματα, δεν είναι; Και να αποδοθεί στη ‘φύση’ ένα χιλιοστό εξ’αυτών είναι αδύνατο χίλιες φορές περισσότερο, δεν είναι; Ή μήπως η άψυχη, ανίκανη φύση έχει άϋλες μηχανές και τυπογραφικά πιεστήρια μέσα σε κάθε ένα ξεχωριστό πράγμα, φτιαγμένο από το καθένα (από αυτά), και ως προς τον αριθμό του καθενός (πράγματος);

Δεν υπολογίζουν την κυβέρνηση των ουρανών και της γης;

Προσέξτε αυτή την παρομοίωση η οποία επεξηγείται στον Εικοστό δεύτερο Λόγο: ένα περίτεχνο, συμμετρικό, καλομαστορεμένο έργο όπως ένα παλάτι αυταπόδεικτα καταδεικνύει σε μια λειτουργική πράξη. Δηλαδή, ένα οικοδόμημα υποδηλώνει την πράξη της δόμησης. Και μια εξαίρετη, λειτουργική πράξη καταδεικνύει απαραιτήτως σε ένα ειδήμονα συντελεστή, έναν επιδέξιο τεχνίτη, έναν οικοδόμο.