Рисале-и Нұрдың бiр жерiнде былай делiнген болатын:

Ақыл-есi бар адам өмiрлiк жұбайына деген махаббатын‚ сүйiспеншiлiгiн оның бес-он жылдық уақытша және тән сұлулығына арнамайды. Қайта әйел баласының асқан сұлулығының ең әдемiсi және бақи қалатын жаз дидарлы мейiрiмiне‚ әйелге тән жан сұлулығына арнауы керек. Сонда ғана бейшара зайыбы қартайған сайын‚ күйеуiнiң оған деген махаббаты жалғаса бермек. Өйткенi оның зайыбы тек мына тiршiлiкте ғана уақытша көмектесетiн жолдас емес‚ қайта мәңгi өмiрiнде де өмiр бақи сүйiктi жұбайы болғандықтан, бұрынғыдан да артық қасиет тұтып, рақымдылық жасап‚ қартайған сайын бiр-бiрiн сүйiп өтулерi керек. Қазiргi таңда мәдени-ағарту тәрбиесi деп ат жамылған хайуандардағыдай уақытша жұптық тұрмыстан соң мәңгi айрылысуға душар болған семья өмiрi‚ әрине‚ мүлдем бұзылады.

Тағы да Рисале-и Нұрдың бiр бөлiмiнде былай делiнген болатын:

Бақытты адам - сол адам: мәңгi жұбайынан айрылып қалмас үшiн дiндар әйелiне елiктеп‚ дiндар болады. Сондай-ақ, бақытты әйел - сол әйел: күйеуiн дiндар деп бiлiп‚ мәңгi жан жары мен досынан айрылып қалмас үшiн нағыз дiндар болады‚ сөйтiп дүние бақытының iшiнде ақыреттiк бақытына қолы жетедi.