Эхли канагат билен эхли хырс, шунуң ялы ики шахса меңзәрки; олар бейик бир задың диванханасына гидйэрлер. Бири калбындан дийди: "Мени диңе кабул этсин; дашардакы совукдан гутулсам маңа кәфидир. Иң ашакы күрсүни берселер хем, лутфдыр." "Икинҗи адам, гөйә бир хакы бар ялы ве хер ким оны хормат этмэге меҗбур ялы, магруране дийдики: "Маңа иң ёкары күрсини бермели". Ол хырс билен гирер, шунуң үчин гөзүни ёкары мевкеълере дикер, олара етишеси гелер. Йөне диванхана сахыбы оны ыза гайтарып, песе отурдар. Оңа шүкүр лазым, экен, тешеккүр орнуна калбындан гахарланяр. Тешеккүр дәл, билъакс, хана сахыбыны танкыт эдйәр. Хана сахыбы хем ондан истискал эдйәр.

Биринҗи адам мутавазиъана гирер, иң пески күрсэ отурмак исләр. Онуң ол канагаты, диванхана сахыбының хошуна гидер: "Ёкарракы күрсэ мерхамет эдиң!" дийер. Ол хем гитдигиче тешеккуратыны зыядалаш-дырар, мемнуныетни тезайүд эдер.