89. Авваллари аксар мусулмонлар оч эмасди, тўкин-сочин яшашга имконият бор эди. Ҳозир очдир, лаззатланишга ҳам ихтиёр йўқ.

90. Вақтинчалик лаззатдан кўра, вақтинчалик аламга табассум қилмоқ, хуш келдинг демоқ керак. Ўтиб кетган лаззатлар "Эйвоҳ" дедиради. "Эйвоҳ", яширин аламнинг таржимонидир. Ўтган аламлар, "Шукр!" дедиради. Ул "Шукр!" пинҳоний бир лаззат ва неъматнинг хабарчисидир.

91. Нисён (унитишлик) ҳам бир неъматдир. Фақатгина бир кунлик аламларни чектиради, аввалдан тўпланиб ётганларини унуттиради.

92. Ҳароратнинг даражаси каби, ҳар бир мусибатда ҳам неъматнинг даражаси бор. Янада каттасини ўйлаб, кичик мусибатнинг неъматлик даражасини кўриб, Аллоҳга шукр этмоқ лозим. Йўқса катта деб билиб уф тортилса шишади, қайғурса икки баробар катталашади. Қалбдаги хаёлий сурати ҳақиқатга айланади. Ва бу тарзда қалбни эзади.

93. Ҳар бир одамнинг жамият ичра кўринмоқ ва кўрмоқ учун, мартаба дейилган деразаси бўлади. У дераза бу одамнинг қийматининг қоматидан юксак бўлса, такаббурлик билан бўйнини чўзади. Агар қийматининг қоматидан пастда бўлса, тавозе билан қавсдек эгилади. Токи, ўша савияда кўринсин ва кўрсин.

Инсонда буюкликнинг миқёси кичикликдир, яъни тавозедир. Кичикликнинг меъзони буюкликдир, яъни такаббурликдир.