Локин, ҳар бир шахснинг ақли адолатни идрок этишдан ожиз бўлгани туфайли, юксак бир ақлга эҳтиёж бордирки, ул юксак ақлдан истифода қилсинлар. Бундай юксак ақл фақат қонун шаклида бўлади. Бундай бир қонун - фақатгина Шариатдир.

Сўнгра, ул Шариатнинг таъсирини, ижросини, татбиқини таъминлайдиган бир маржиъ, бир соҳиб лозимдир. У маржиъ ва у соҳиб эса - фақатгина Пайғамбардир.

Пайғамбар бўлган зотнинг эса, зоҳиран ва ботинан халққа бўлган ҳокимиятини давом эттирмоқ учун, моддий ва маънавий устунликка ва имтиёзга эҳтиёжи бўлгани каби; Холиқ билан бўлган муносабат ва алоқасини кўрсатмоқ учун эса, бир далилга эҳтиёжи бордир. Бундай бир далил эса - фақатгина мўъжизалардир.

Сўнгра, Жаноби Ҳақнинг амрларига ва наҳийларига итоат ва бўйсунишни таъмин ва таъсис этмоқ учун, Сониънинг азаматини зеҳнларда тасбит этиш, яъни ўрнаштириш учун эҳтиёж бордир. Бу тасбит эса - фақатгина ақоид ила, яъни иймоний ҳукмларнинг тажаллиси (юзага чиқиши) билан бўлади.