Ине, серет: намазы терк эден нәхили өзүне улы зелел эдер. Хас мөхүм байлыгы элден гидирер. Бу ише өрән улы ислег дөреден, амалда рухы бир кувват берен ол ики нетиҗеден хем-де ол ики чешмеден махрум, эллери бош галар. Хат-да гаррадыкча өз багында ишлемекден хем ирер, гөвничөкгүнлик гелер. "Бу затлар маңа нәмә герек?" диер... Мен өңи-соңы бу дүнйәден гидйәрин. Бейле болса, мунча зәхмет чекмек нәмәме герек?" дийип, ялталыга йүз урар. Эмма намазыны берҗай эдйән адам болса шейле диййәр: "Хас зыяда ыбадат билен бирликде халал рызк газанмак үчин ишләрин. Ятан ерим ягты болуп, җеннетиң бир боссанына өврүлсин. Ахыретим үчин хас зыяда азык эдинейин".

Җемләп айтсам, эй, небис! Билип гой: Дүйнки гүн сениң элиңден гитди. Эртир хакьшда айтсак, эртир оңа эе болҗакдыгьща гүвәлик хатың, кепилнамаң ёк. Бейле болса, несип эден шу г үнүңи хакыкы өмрүң дийип бил. Хер гүнүңи әтияч пулы кимин хакыкы гелҗегиң болан ахырет үчин харчла - ыбадат ве намаза сарп эт. Хем-де билип гой: хер доган гүн саңа ве хер бир ынсан үчин ачылан тәзе әлемиң гапысыдыр. Эгер намаз окамасаң, сениң ол гүнүң зулуматлы ве перишан халда йитип гидер. Сениң гаршыңа мысал әлеминде шаятлык эдер. Чүнки, хер кимиң шу әлемде өзүне махсус бир әлеми бар. Ол әлемиң хили ол адамың калбына ве амалына баглыдыр. Меселем: аҗайып бир көшгүң шекили айнаның реңкине гөрә шөхлеленер. Айна гара болса гара; гырмызы болса гырмызы гөрнер. Хем-де онуң хилине лайыклыкда үйтгәр.