Ҳаёт учун кураш дастури ўрнига кўмаклашиш дастуридирки, шаъни бирдамлик ва бир-бирини қўллаб қувватлашдир.

Ҳавои-нафс ўрнига ҳидоятдирки, шаъни инсоний тараққийга ва руҳий камолотга эришмоғидир.

Борлиғимизнинг ҳомийси бўлган Исломиятдан қўлингни узма, тўрт қўл билан ёпиш, йўқса маҳв бўласан.

62. Оммавий мусибат кўпчиликнинг хатосидан келиб чиқади. Мусибат жиноятнинг натижаси, мукофотнинг муқаддимасидир.

63. Шаҳид ўзини тирик деб билади. Жончиқар ҳолатни кўрмагани учун фидо қилган ҳаётини давом этаётган ва боқий ҳолда кўради. Фақат аввалгидан кўра соф деб билади.

64. Қуръоннинг том адолати, бир маъсумнинг ҳаётини ва қонини, ҳатто умум инсоният учун бўлса ҳам поймол этмайди. Қудрат назарида иккиси ҳам тенг бўлгани каби, адолат назарида ҳам бирдир. Худбинлик туфайли инсон шундай бир ҳолга келадики, эҳтиросига монелик қилган ҳар нарсани, ҳатто қўлидан келса бутун дунёни хароб ва инсониятни йўқ қилишни истайди.