Эй бечора хаста!

Изтироб чекма, сабр қил. Сенинг хасталигинг сенга дард эмас, балки бир нави дармондир. Чунки умр бир сармоядир, кетади. Мева бермаса зое бўлади. Ҳамда роҳат ва ғафлатда кечса, жуда тез ўтиб кетади. Хасталик сенинг у сармоянгни улкан фойдалар билан мевадор қилади. Ҳам умрнинг тез ўтишига йўл бермайди, тутиб туради, узайтиради... Токи меваларини бергандан сўнг кетсин.

Хуллас, умрнинг хасталик билан узун бўлишига ишора қилган ушбу зарбулмасал тилларда достондир. Яъни: "Мусибат даври жуда узундир, шодлик вақти эса жуда қисқа бўлади".

Эй сабрсиз хаста!

Сабр қил, балки шукр қил. Сенинг бу хасталигинг умрнинг ҳар дақиқасини бир соатлик ибодат ҳукмига айлантириши мумкин. Чунки ибодат икки қисмдир.

Бири мусбат ибодатдирки, намоз, ниёз каби маълум ибодатлардир.