Ҳа, азм ва иймонлари, ишқ ва умидлари ҳанузгача камолга эришмаган бир қанча мусулмонлар, афсуски ачинарли бир умидсизлик ичра эдилар. Бундай бир зафарнинг амалга ошишини ҳаёл ва амри-маҳол деб билардилар. Аммо барча файз ва нурини, инсониятни ёритиш ва тўғри йўлга етаклаш учун Илоҳий бир қуёш ҳолида Арши Аъзамнинг пурнур уфқларидан инган Қуръони Кариймдан олган Нур нашриёти, турғун кўлларга ўхшаб қолган кўнгилларни дарёлар каби жўштириб юборган, қийинчилик ва ҳижрон йилларининг орзу-умидларга солган мудҳиш кишанларини парчалаб ташлаган. У нур булоғидан пишқирган ва бошдан охиргача файз ва ҳикматлар сочган ул асарлар, ҳисларнинг, фикрларнинг ва хусусан алангалар ичра ёнган руҳ ва виждонларнинг азалий ва абадий эҳтиёжларига жавоб бергани каби, уларни тўлқинланиб турган бўғувчи қоронғуликлар муҳитидан тиниқ ва ярқ-ярқ нур уфқларига чиқарган.

Кўп йиллардан бери давом этиб келаётган узун бир сукут, чуқур бир ғафлат ва бўғувчи бир зулматдан сўнг Илоҳий бир қуёш ҳолида порлаган бу қудсий зафар, нур учун йўл қидираётган паришон башариятга яқин бир келажакда уйғонишининг хушхабарини бераётир. Чунки динга бўлган эҳтиёж фақат мусулмонларники эмас, балки умум инсонларнинг азалий ва абадий эҳтиёжидир.