Бугун, бахтиқаро инсоният дин неъматидан махрум бўлишининг давомли ҳижрон ва фалокатларини бағри ёниб чекмоқдадир. Бу ачинарли инқирознинг қўрқинчли натижасидирки, чорак асрдан бери икки жаҳон урушига дучор бўлди ва учинчисининг ҳам эшигини қоқишдек телбалик кўрсатиб турибди.

Энди барча инсонларни бир-бирига биродар қилиб, ям-яшил Жаннатларнинг нурли уфқларидан эсган севинч ва саодат, ҳузур ва осойишталик шабадаси ила мавжланган оламшумул бир байроқ остида тўплай оладиган ягона қувват, Исломдир. Зеро башариятнинг бугунги ҳоли, худди Исломдан аввалги инсон жамиятларининг ҳолига ўхшайди. Шунинг учун, инсониятни у кунги абадий фалокатдан қутқарган Ислом, бугун ҳам қутқара олади... Ҳа, миллионлаб, миллиардлаб инсонларнинг қалбида асрлардан бери қонаб турган у чуқур ярани даволайдиган ягона мушфиқ қўл Исломдир. Уфқларда вақти-вақти билан баъзи сохта нурлар қанчалик кўринмасин, келажак барча нур ва файзини қуёшлардан эмас, балки тўғридан-тўғри Роббул Оламийндан олган азалий ва абадий "Юлдуз"никидир. У юлдуз дунёлар борича туради ва уни сўндирмоқ истаганларни ер билан яксон қилади.