Эй нафс бу мисолга боқ!

Дунёга ҳирс қўйиш, азиз лаззатни аянчли аламга қандай қилиб айлантирганини кўр.

Масалан, шу қишлоқда (яъни Барлада) икки одам яшайди. Бирининг юздан тўқсон тўққиз дўсту ёри Истамбулга кетиб, чиройли ҳаёт кечирмоқдалар. Фақат биттаси бу ерда қолган. У ҳам у ерга кетади. Шунинг учун бу одам Истамбулга муштоқ, у ерни ўйлайди, дўст-ёрларига қовушмоқ истайди. Агар унга: "Сен ҳам у ерга бор!" дейилса, севиниб кулиб кетади.

Иккинчи одам эса юздан тўқсон тўққиз дўстлари бу ердан кетган. Бир қисми маҳв бўлган. Бир қисми на кўрадиган, на кўринадиган ерларга бош уриб кетган. Уларни донг-дараксиз йўқолиб кетган деб ўйлайди. Бу бечора одам уларнинг барчаси ўрнига ёлғиз бир мусофирга кўникиб тасалли топишни истайди. Шунинг билан ул аянчли айрилиқ аламини беркитишни истайди.