Эй нафс! Аввало Ҳабибуллоҳ, сўнгра бутун дўсту ёрларинг қабрнинг нариги тарафидадирлар. Бу ерда қолган бир-иккитаси эса, улар ҳам кетмоқдалар. Ўлимдан чўчиб, қабрдан қўрқиб, юзингни ўгирма. Мардона қабрга боқ, тингла, нима талаб қилар экан! Эркакчасига ўлимнинг юзига кул, боқ нима истайди! Зинҳор ғофил бўлиб, иккинчи одамга ўхшама!

Эй нафсим! Демаки: "Замон ўзгарган, аср бошқа, ҳар ким дунёга шўнғиган, ҳаётга кўнгил қўйган, маишат дардида сархушдир." Чунки, ўлим ўзгармаётир. Фироқ бақога айланиб кетмаётир. Башарий ожизлик, инсоний фақирлик ўзгармаётир, аксинча зиёдалашмоқда. Инсон сафари битмаётир, аксинча суръат пайдо этмоқда.

Яна демаки: "Мен ҳам ҳар ким кабиман." Чунки, ҳар ким сенга қабр эшигига қадар ҳамроҳлик қилади. Ҳар ким мен билан мусибатда бирга бўлади деган тасалли қабрнинг нариги тарафида жуда асоссиздир.