БИРИНЧИ ВАЖҲ. Ҳақиқат назарида зулмдир.

Эй мўъминга кин ва адоват билан қаровчи инсофсиз одам! Тасаввур қилки, сен бир кемада ё бир хонадасан. Сен билан бирга тўққиз нафар маъсум ва бир нафар жиноятчи бор. Ул кемани гарқ этишга ё ул хонани ёндиришга уринган одам на қадар зулм этаётганини биласан. Ва золимлиги ҳақида самовотга эшиттирадиган даражада бақирасан. Ваҳоланки, ҳатто биттагинаси маъсум, қолган тўққизтаси жоний бўлса ҳам, ҳеч кандай бир адолатли қонун у кемани чўктиришга буюрмайди.

Худди шунинг каби, бир хонаи Раббонийя ва бир сафинаи илоҳийя бўлмиш бир мўьминнинг вужудида иймон ва исломийят ва қўшнилик сингари тўққиз эмас, балки йигирма маъсум сифати бўлатуриб, сенга зарар етказгувчи ва ёки сен ёқтирмайдиган бир жоний сифати туфайлигина унга кин ва адоват боғлаш ила сен ул хонаи маънавийяи вужуднинг маънан гарқ бўлишини ё ёндирилишини, тахрибини ва чўкишини орзу қилишинг ва шунга ҳаракат этишинг унингдек чиркин ва гаддор бир зулмдир.