âyetlerin ifâdesiyle tevhidin en kuvvetli delili ve kudretin en hayretli mu’cizesi, sûretleri açmasıdır. Bu hikmete binâen, feth-i suver hakîkatı tekrar ile -birkaç sûretlerde- Risâlet-ün Nur’da ve bilhassa bu risâlenin “İkinci Makamı’nın Birinci Babında altıncı ve yedinci mertebelerinde” isbat ve beyân edilmesinden onlara havale edip, burada bu kadar deriz ki:

Fenn-i nebâtât ve fenn-i hayvanâtın şehâdetiyle ve tedkikat-ı amîkasıyla, bu feth-i suverde öyle bir ihâta ve şümul ve san’at var ki; bir tek Vâhid-i Ehad’den ve herşeyde herşeyi görebilecek ve yapabilecek bir Kadîr-i Mutlak’tan başka hiçbir şey bu cem’iyetli ve ihâtalı fiile sâhip olamaz. Çünkü; bu feth-i suver fiili ise, her yerde ve her anda bulunan, nihayetsiz bir kudretin içinde nihayet derecede bir hikmet, bir dikkat, bir ihâta ister. Ve böyle bir kudret ise, ancak bütün kâinatı idare eden birtek zât’ta bulunabilir.

Evet meselâ; mezkûr âyetlerin ferman ettikleri gibi üç karanlık içinde bütün vâlidelerin erhamında insanların sûretlerini ayrı ayrı, mîzanlı, imtiyazlı, zînetli ve intizamlı olarak; hem şaşırmadan, yanlış etmeden, karıştırmadan basit bir maddeden açmak ve yaratmak olan fettahiyet ve umum rûy-i zeminde aynı kudret, aynı hikmet, aynı san’atla umum insanları ve hayvanları ve nebâtları ihâta eden bu feth-i suver hakîkatı; vahdaniyetin en kuvvetli bir bürhanıdır. Çünkü; ihâta etmek bir vahdettir, şirke yer bırakmaz. Ve Birinci Bab’da vücub-u vücûda şehâdet eden on dokuz hakîkat, nasılki vücûdlarıyla Hâlık’ın vücûduna delâlet ederler; öyle de, ihâtalariyle de vahdete şehâdet ederler.

Bizim yolcunun üçüncü menzilde gördüğü

İKİNCİ HAKÎKAT: “Rahmaniyet” hakîkatıdır. Yâni: Gözümüzle görüyoruz. Birisi var ki, bize zemin yüzünü rahmetin binlerle hediyeleri ile doldurmuş.. bir ziyafetgâh yapmış ve Rahmaniyetin yüz binlerle ayrı ayrı lezzetli taamları içinde dizilmiş bir sofra etmiş ve zemin içini Rahîmiyet ve Hakîmiyetin binlerle kıymetdar ihsânlarını câmi bir mahzen yapmış ve zemini, devr-i senevîsinde, bir ticaret gemisi hükmünde,