Πράγματι, όπως ακριβώς το ζωντανό πρόσωπο της γης και οι καλοφτιαγμένοι και ζωντανοί οργανισμοί επάνω σε αυτό μαρτυρούν στην απαραίτητη ύπαρξη και ενότητα ενός Πάνσοφου Πλαστουργού, έτσι ακριβώς με τους θανάτους τους αυτά τα έμβια όντα φέρουν μαρτυρία στην αιωνιότητα και ενότητα ενός Αεί-Ζώντος και Αυτάρκους Θεού. Μια που αποδεικνύεται και διασαφηνίζεται στον Εικοστό-δεύτερο Λόγο ότι ο θάνατος είναι μια εξαιρετικά ισχυρή απόδειξη της Θείας ενότητος και αιωνιότητος, παραπέμπουμε τη συζήτηση σε εκείνο το Λόγο και εδώ εξηγούμε μόνο ένα σημαντικό σημείο. Έχει ως εξής:

Τόσο με τις υπάρξεις τους τα έμβια όντα καταδεικνύουν στην ύπαρξη ενός Απαραιτήτως Υπάρχοντος Θεού, όσο και με τους θανάτους τους τα έμβια αυτά όντα μαρτυρούν στην αιωνιότητα και ενότητα ενός Αεί-Ζώντος Αιωνίου Θεού. Για παράδειγμα, το πρόσωπο της γης, το οποίο είναι ένας και μόνο ζωντανός οργανισμός, καταδεικνύει τον Πλαστουργό με την τάξη και τις (επικρατούσες σε αυτό) συνθήκες۰έτσι ακριβώς καταδεικνύει σε Αυτόν όταν πεθαίνει. Δηλαδή, όταν ο χειμώνας κρύβει το πρόσωπο της γης με τη λευκή του καλύπτρα, στρέφει τα ατενή βλέμματα των ανθρώπων μακριά από αυτό _ το βλέμμα τους κινείται στο παρελθόν μακριά από το πτώμα της άνοιξης που παρήλθε _ και τους αποκαλύπτει μια πολύ ευρύτερη εικόνα.Δηλαδή, όλες οι προηγούμενες άνοιξες της γης, που ήταν όλες καθρέφτες δυνάμεως, τους πληροφορούν ότι νέοι ανοιξιάτικοι ζωντανοί οργανισμοί της γης θα έλθουν, και μια που όλοι τους μαρτυρούν στην ύπαρξη αυτών των μελλοντικών θαυμάτων της Θείας δύναμης, ο καθένας μια ζωντανή γη, μαρτυρούν περίλαμπρα και δυνατά και σε υπερμεγέθη κλίμακα στην απαραίτητη ύπαρξη, ενότητα, παντοτινότητα και αιωνιότητα ενός Πανένδοξου Πλαστουργού, ενός Παντοδύναμου Θεού της Τελειότητος, ενός Αεί-Ζώντος Αιωνίου Θεού۰ επιδεικνύουν τέτοιες λαμπρές αποδείξεις ώστε είτε ένας το θέλει είτε όχι αναγκάζουν κάποιο να δηλώσει: “Πιστέυω στο Θεό, τον Ένα, το Μοναδικό!”