Στην οποία περίπτωση, κάθε είδους απροβλεψία (στα συμβαίνοντα), καταστάσεις όπου (τα πράγματα) γίνονται δέκτες ενεργειών, η κατάσταση των δημιουργηθέντων (πραγμάτων), η πολλαπλότητα και η σύνθεση μαρτυρούν στον Έναν Απαραιτήτως Υπάρχων Θεό, στον Έναν ο Οποίος ενεργεί όπως Αυτός θέλει, το Δημιουργό Όλων των Πραγμάτων, τον Ένα και Μόνο Θεό της Ενότητος.

Εν Συντομία: Όπως ακριβώς η αναγκαιότητα είναι πρόδηλη από την απροβλεψία (των συμβαινόντων), και η ενέργεια από την κατάσταση στην οποία τα πράγματα γίνονται δέκτες ενεργειών, και η ενότητα από την πολλαπλότητα, και η ύπαρξη της πρώτης υποδηλώνει τη δεύτερη με σιγουριά, με τον ίδιο τρόπο, ιδιότητες όπως η κατάσταση των δημιουργηθέντων (πραγμάτων) και το γεγονός της κάλυψης όλων των αναγκών τους, τα οποία είναι εμφανή στα όντα, ξεκάθαρα καταδεικνύουν στην ύπαρξη χαρακτηριστικών γνωρισμάτων όπως Πλάσιμο και Τροφοδοσία. Διαδοχικά η ύπαρξη των χαρακτηριστικών αυτών γνωρισμάτων καταδεικνύει απαραιτήτως και αυταπόδεικτα στην ύπαρξη ενός Πανοικτίρμονος Πλαστουργού ο Οποίος είναι ένας Δημιουργός και ένας Τροφοδότης. Δηλαδή, με τις γλώσσες των εκατοντάδων χαρακτηριστικών γνωρισμάτων του είδους αυτού που φέρουν, κάθε ον μαρτυρεί στα εκατοντάδες των Πλέον Υπέροχων Ονομάτων του Ενός Απαραιτήτως Υπάρχοντος Θεού. Αν αυτή η μαρτυρία δεν γίνει παραδεκτή, καθίσταται απαραίτητο να αρνηθούμε όλα τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα που αφορούν στα όντα....