Για παράδειγμα, εάν ένα άτομο σε ένα τερπνό συμπόσιο σε ένα όμορφο κήπο το καλοκαίρι μεθύσει εν μέσω φίλων του εξαιτίας ρυπαρών οινοπνευματωδών ποτών και κατόπιν δε φαντάζεται τον εαυτό του πεινασμένο και γυμνό στη μέση του χειμώνα ανάμεσα σε άγρια ζώα και αρχίσει να φωνάζει και να κραυγάζει, δεν αξίζει να τον συμπονέσουν• αδικεί τον εαυτό του και προσβάλλει τους φίλους του φρονώντας τους πως είναι άγρια θηρία. Κατ` αυτόν τον τρόπο, ο δυστυχής αδελφός μοιάζει να’ναι έτσι. Ο τυχερός όμως βλέπει την αλήθεια. Και η αλήθεια είναι χρηστή. Αντιλαμβανόμενος το κάλλος της αλήθειας, ο τυχερός αδελφός καθίσταται μεστός σεβασμού προς τον ιδιοκτήτη της αλήθειας. Επομένως αξίζει το έλεός του. Έτσι, το νόημα του Κορανικού θεσπίσματος: «Γνώριζε ότι το κακό είναι από τον εαυτό σου, και το καλό από το Θεό» * γίνεται ξεκάθαρο. Αν κάνεις μια σύγκριση άλλων διαφορών κατά τον ίδιο τρόπο, θα αντιληφθείς ότι η θανατηφόρος ψυχή του πρώτου αδελφού έχει προετοιμάσει γι΄ αυτόν ένα είδος κόλασης, ενώ η καλή πρόθεση, η καλή θέληση, ο καλός χαρακτήρας, και οι καλές σκέψεις του άλλου του έχουν επιτρέψει να λάβει άφθονη δωρεά χάριτος, να δοκιμάσει αληθινή ευτυχία και ευημερία, και να επιδείξει απαστράπτουσα αρετή.