Και με σκοπό να κλείσει ευνοϊκά το καθημερινό μητρώο των πράξεων του, σηκώνεται για να προσευχηθεί• δηλαδή, εγείρεται για να εισέλθει ενώπιον της παρουσίας Ενός Αιώνιου Ηγαπημένου και Λατρεμένου Θεού στη θέση όλων των θνητών που αγαπά, ενώπιον Ενός Παντοδύναμου και Γενναιόδωρου Θεού στη θέση όλων των ανίσχυρων δημιουργημάτων από τα οποία ζητιανεύει, ενώπιον Ενός Πανοικτίρμονος Προστάτου έτσι ώστε να λυτρωθεί από τη συμφορά των επιβλαβών όντων μπροστά στα οποία τρέμει.

Ξεκινά με τη Σούρα αλ-Φάτιχα, δηλαδή, αντί να εξαίρει και να είναι υπόχρεος σε ατελή, στερημένα όντα, κάτι που δεν τους αρμόζει, εξυμνεί και προσφέρει αίνο στο Συντηρητή Όλων των Κόσμων, ο Οποίος είναι Απόλυτα Τέλειος και Παντελώς Αυτάρκης και πλέον Οικτίρμων και Παντογενναιόδωρος. Έπειτα προχωρεί στην προσφώνηση : Εσένα μόνο εμείς λατρεύουμε. Δηλαδή, παρά τη μικρότητα, την ασημαντότητα, και τη μοναχικότητά του, με τη βοήθεια της σύνδεσης του ανθρώπου με τον Κάτοχο της Μέρας της Κρίσεως, ο Οποίος είναι ο Κυρίαρχος της Προ-αιωνιότητος και Μετα-αιωνιότητος, φθάνει σε ένα αξίωμα στο οποίο γίνεται ένας καλομαθημένος φιλοξενούμενος στο σύμπαν και ένας σημαίνων υπάλληλος. Διακηρύττοντας : Εσένα μόνο εμείς, λατρεύουμε και από Εσένα μόνο ζητούμε εμείς βοήθεια, προσφέρει προς Αυτόν εκ μέρους όλων των δημιουργημάτων τη λατρεία και καλεί προς βοήθεια την κραταιά συνάθροιση και την τεράστια κοινότητα του σύμπαντος. Κατόπιν λέγοντας: Οδήγησέ μας στον Ίσιο Δρόμο, ζητά να καθοδηγεί στον Ίσιο Δρόμο, που οδηγεί στην αιώνια ευτυχία και είναι η φωτεινή οδός.