Και τώρα, σκέφτεται το κράτος του Ενός Πανένδοξου Θεού, στον Οποίο, όπως τα αδρανή φυτά και τα ζώα, οι κρυμμένοι ήλιοι και τα ατάραχα αστέρια είναι όλα τους στρατιώτες καθυπεταγμένοι στο πρόσταγμά Του, και λύχνοι και υπηρέτες στον ξενώνα αυτό του κόσμου, και εκστομίζοντας : Είναι Πολύ Μεγάλος ο Θεός, υποκλίνεται μέχρι εδάφους. Έπειτα συλλογίζεται τη μεγάλη προσκύνηση υποταγής όλων των όντων. Δηλαδή, όταν, στο πρόσταγμα επάνω του «Γίνε!» και υπάρχει,* όλες οι ποικιλίες των όντων κάθε έτος και κάθε αιώνα – ακόμη και η γη, και το σύμπαν – το καθένα σαν ένας εύτακτος στρατός ή σαν ένας υπάκουος στρατιώτης, απαλλάσσεται από το καθήκον του, δηλαδή, όταν το καθένα στέλνεται στον Κόσμο του Αόρατου, εξαιτίας της προσκύνησης υποταγής της τελευτής και του θανάτου του με πλήρη ευταξία, διακηρύττει : Είναι Πολύ Μεγάλος ο Θεός, και υποκλίνεται μέχρις εδάφους σε προσκύνηση υποταγής. Σαν να ανασταίνονται στη ζωή, μερικά εν μέρει και μερικά ως έχουν, την άνοιξη με ένα αφυπνιστικό και ζωόδοτο σάλπισμα τρομπέτας από το πρόσταγμα του «Γίνε!» και υπάρχει, και ανεβαίνουν προς τα πάνω και είναι περιζωσμένα, έτοιμα να υπηρετήσουν τον Κύριό τους, και ο ασήμαντος άνθρωπος, ακολουθώντας τα, διακηρύττει: Είναι Πολύ Μεγάλος ο Θεός! ενώπιον του Ενός Παντελεήμονος Θεού της Τελειότητος, του Ενός Πανοικτίρμονος Θεού του Κάλλους με εκστατικό θαυμασμό και ταπεινότητα,