Έτσι, το σούρουπο, το πνεύμα του ανθρώπου, το οποίο είναι απείρως ανίσχυρο και αδύναμο, και απείρως φτωχό και ενδεές, και βυθισμένο στο άπειρο σκοτάδι του μέλλοντος, και παραδαρμένο ανάμεσα στα αναρίθμητα συμβάντα, εκτελεί την προσευχή του Ίσσα (Isha) η οποία έχει το εξής νόημα: όπως ο Αβραάμ λέει : Δεν αγαπώ εκείνους που δύουν, * και με τη βοήθεια των προσευχών ζητά καταφύγιο στην Αυλή ενός Αθανούς Αντικείμενου Λατρείας, Ενός Αιώνιου Ηγαπημένου Θεού, και σε αυτόν τον παροδικό κόσμο και φευγαλέα ζωή και σκοτεινό κόσμο και μελανό μέλλον ικετεύει Ένα Σταθερό, Παντοτινό Θεό, και για ένα λεπτό ασταμάτητης συνομιλίας, για λίγα δευτερόλεπτα αθάνατης ζωής, ζητά να λάβει τις χάρες του ελέους του Ενός Παντελεήμονος και Οικτίρμονος Θεού και το φωτισμό της καθοδήγησης Του, ο οποίος θα σκορπίσει φως στον κόσμο του και θα διαφωτίσει το μέλλον και θα επιδέσει τα τραύματα που προέρχονται από την αναχώρηση και παρακμή όλων των φίλων και όλων των δημιουργημάτων.

Προσωρινά ο άνθρωπος ξεχνάει τον κρυμμένο κόσμο, ο οποίος έχει (με τη σειρά του) ξεχάσει αυτόν, και εξωτερικεύει σωρηδόν τις συμφορές του στην Αυλή του Ελέους με το θρήνο του, και οτιδήποτε και αν συμβεί, προτού κοιμηθεί – πράγμα που προσομοιάζει με το θάνατο – εκτελεί το τελευταίο καθήκον της λατρείας του.