Έτσι, είπα : «Μια που η ψυχή μου δεσπόζει ενάντια στο κακό, ένας ο οποίος δεν επαναφέρει στον ίσιο δρόμο τη δική του ψυχή δε μπορεί να διορθώσει τους άλλους. Στην περίπτωση όπου, θα ξεκινήσει με τη δική μου ψυχή».

Είπα : Ω ψυχή! Άκουσε προσεκτικά σε πέντε «Προειδοποιήσεις» σε απάντηση προς αυτά τα λόγια που εκστόμισες με επιβαρυντική άγνοια, στην κλίνη επάνω της αργίας, στο κλεφτοΰπνι της αφροσύνης.

Ω αθλία μου ψυχή! Είναι αιώνια η ζωή σου, διερωτώμαι; Έχεις κανένα αδιάσειστο τεκμήριο που να αποδεικνύει ότι θα ζήσεις έως τον επόμενο χρόνο ή ακόμη ως αύριο; Εκείνο που σου προκαλεί πλήξη είναι το ότι έχεις την εντύπωση πως θα ζήσεις για πάντα. Παραπονιέσαι λες και θα παραμείνεις σε αυτόν τον κόσμο για να διασκεδάζεις παντοτινά. Εάν είχες αντιληφθεί ότι η ζωή σου είναι σύντομη και ότι αναχωρεί ανώφελα, σίγουρα (το γεγονός αυτό) δε θα σου προκαλούσε ανία, αλλά θα διέγειρε (μέσα σου) μια γνήσια προθυμία και μια ευχάριστη απόλαυση για να ξοδέψεις μίαν ώρα από τις είκοσι τέσσερις σε μια εξαίρετη, ευάρεστη, απλή και ελεήμονα πράξη υπηρεσίας (προς το Θεό) η οποία είναι ένας τρόπος να κατακτήσεις την αληθινή ευτυχία της αιωνίου ζωής.