لذا " بسم الله " در آغاز، ذكر است و " الحمد الله " در پايان، شكر است و بين اين دو فكر است يعني تامل در اين نعمتهاي بديع و درك اين مطلب كه اين نعمتها معجزة قدرت ذات احد صمد و هديه رحمت اوست اين تأمل همان فكر است
با بوسيدن پاي انسان بيچاره كه هديه با ارزش پادشاه را بتو آورده است, صاحب هديه را نشناختن, چه اندازه حماقت است، درست به همين صورت بر اسباب مادي نعمت, دل بسته و منعم حقيقي را فراموش كردن به مراتب زشت تر از آن حماقت است
پس اي نفس! اگر نمي خواهي مثل اين احمق ابله شوي!
بنام الله بده
بنام الله بگير
بنام الله شروع كن
بنام الله كار كن