Дваесетто Писмо | Дваесетто Писмо | 1
(1-1)


بِاسْمِهِ سُبْحَانَهُ وَاِنْ مِنْ شَيْءٍ اِلاَّ يُسَبِّحُ بِحَمْدِهِ
بِسْمِ اللّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ
لاَ اِلهَ اِلاَّ اللّهُ وَحْدَهُ لاَ شَرِيكَ لَهُ لَهُ الْمُلْكُ وَ لَهُ الْحَمْدُ يُحْيِى وَ يُمِيتُ وَ هُوَ حَىٌّ لاَ يَمُوتُ بِيَدِهِ الْخَيْرُ وَ هُوَ عَلَى كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ وَ اِلَيْهِ الْمَصِيرُ

     Повторувањето на оваа реченица по утринското и вечерното клањање е особено значајна и според едно веродостјно предание носи степен на Највозвишените Аллахови имиња и во себе содржи единаесет зборови. Во секој збор се наоѓа по една вест која радува, еден добар глас и по еден степен на верување во Единството на Аллах, во давањето на се што му е потребно на било кое суштество, било каде и било кое време и од аспектото на Возвишените Аллахови Имиња ги појаснува големината и совршенството на истото единство.
   Објаснувањето на оваа голема и величествена вистина ќе го префрлиме во останатите "Зборови", а со оглед на даденото ветување, за сега, преку вовед и во рамките на два дела ќе дадеме преглед на суштината.
нема глас

Дваесетто Писмо