Дваесетто Писмо | Вовед | 1
(1-1)
        Сигурно знај, дека најголема цел на создавањето и највозвишен резултат на духот на Божјиот закон е верувањето во Аллах. Највисоко ниво на човештвото и најголем степен на човечкиот род е сознавањето на Аллах џ.ш. содржано во рамките на верувањето во Аллах џ.ш. 
Најсветлата среќа и највозвишената благодет на џинот (со око навидливи суштества) и човекот се состои во љубовта спрема Аллах џ.ш. содржана во рамките на спознавањето на Аллах џ.ш. 
Притоа вистинското задоволство за човековата душа и најчистата радост за човечкото срце претставува духовното уживање во љубовта спрема Аллах џ.ш.
Да,сигурно е дека сета вистинска среќа,сите чисти радости и драги благодети и правите уживања во спознавањето на Аллах џ.ш. и во љубовта спрема Него, без Аллах џ.ш. се невозможни. Оној кој Го спознал Аллах и ја засакал Возвишената Вистина со своите чувства или со својот однос практично е сопственик на бесконешна среќа,благо-дет, светлина и тајни. Оној пак кој вистински не Го спознал и не Го засакал, духовно и материјално е подвргнат на бескрајни грижи, горчини и сомневања.
     Да, во овој растурен свет, во внатрешноста на човековиот вид кој безделичи во бесплоден живот, човекот без господар, без заштитник, претставува бедно, мрзливо суштество, кое и да е султан на целиот свет ништо не му вреди. Ете, доколку во внатрешноста на човековиот вид кој безделичи во овој разнебитен, минлив свет, не Го спознае својот Господар, и не Го пронајде својот Сопственик, секој ќе сфати колку тој е беден и зашеметен. Доколку пак Го пронајде својот Господар, Го сознае својот Сопственик тогаш, ќе биде под заштита на Неговата Милост и ќе се пoтпре врз Неговата Моќ, тогаш, истиот страшен свет се преобразува во излетничко место, место на зделка за вечниот живот и делотворно место.
нема глас

Дваесетто Писмо