برنجى نوطه: كندى نفسمه خطابًا ديمشدم: أى غافل سعيد! بيل كه: شو عالمڭ فناسندن صوڭره سڭا رفاقت ايتمه‌ين و دنيانڭ خرابيله سندن مفارقت ايدن بر شيئه قلبڭى باغلامق سڭا لايق دگلدر. خصوصًا سنڭ عصريڭڭ إنقراضيله سنى ترك ايدوب آرقه چويرن و باخصوص برزخ سفرنده آرقداشلق ايتمه‌ين و خصوصًا سنى قبر قپوسنه قدر تشييع ايتمه‌ين، خصوصًا بر ايكى سنه ظرفنده أبدى بر فراق ايله سندن آيريلوب گناهنى سنڭ بوينڭه طاقان، خصوصًا سنڭ رغمڭه اولارق حصولى آننده سنى ترك ايدن فانى شيلرله قلبڭى باغلامق، كارِ عقل دگلدر. أگر عقلڭ وارسه؛ اُخروى إنقلاباتنده، برزخى أطوارنده و دنيوى إنقلاباتنڭ مصادماتى آلتنده أزيلن، بوزولان و أبدى سفرده سڭا آرقداشلغه مقتدر اولميان ايشلرى بيراق، أهمّيت ويرمه، اونلرڭ زوالندن كدرلنمه. سن كندى ماهيتڭه باق كه: سنڭ لطيفه‌لرڭ ايچنده اويله بر لطيفه وار كه، أبددن و أبدى ذاتدن باشقه‌سنه راضى اولاماز. اوندن باشقه‌سنه توجّه ايده‌مييور، ماسواسنه تنزّل ايتمز. بتون دنيايى اوڭا ويرسه‌ڭ، او فطرى إحتياجى تطمين ايده‌مز. او شى ايسه، سنڭ طويغولريڭڭ و لطيفه‌لريڭڭ سلطانيدر. فاطرِ حكيمڭ أمرينه مطيع اولان او سلطانڭه إطاعت ايت، قورتول!..

ايكنجى نوطه: حقيقتدار بر رؤياده گوردم كه، إنسانلره دييوردم: ”أى إنسان! قرآنڭ دساتيرندندر كه، جنابِ حقّڭ ماسواسندن هيچ بر شيئى اوڭا تعبّد ايده‌جك بر درجه‌ده كندڭدن بيوك ظن ايتمه. هم سن كنديڭى هيچ بر شيدن تكبّر ايده‌جك درجه‌ده بيوك طوتمه. چونكه مخلوقات، معبوديتدن اوزاقلق نقطه‌سنده مساوى اولدقلرى گبى، مخلوقيت نسبتنده ده بردرلر.“