لمعه‌لر | يگرمى بشنجى لمعه | 401
(399-428)

اوچنجى دواء: أى تحمّلسز خسته! إنسان بو دنيايه كيف سورمك و لذّت آلمق ايچون گلمديگنه، متماديًا گلنلرڭ گيتمه‌سى و گنجلرڭ إختيارلاشماسى و متماديًا زوال و فراقده يووارلانماسى شاهددر. هم إنسان، ذى‌حياتڭ أڭ مكمّلى، أڭ يوكسگى و جهازاتجه أڭ زنگينى، بلكه ذى‌حياتلرڭ سلطانى حكمنده ايكن، گچمش لذّتلرى و گله‌جك بلالرى دوشونمك واسطه‌سيله، حيوانه نسبةً أڭ أدنا بر درجه‌ده، آنجق كدرلى، مشقّتلى بر حيات گچيرييور. ديمك إنسان، بو دنيايه يالڭز گوزل ياشامق ايچون و راحتله و صفا ايله عمر گچيرمك ايچون گلمه‌مشدر. بلكه عظيم بر سرمايه ألنده بولونان إنسان، بوراده تجارت ايله، أبدى دائمى بر حياتڭ سعادتنه چاليشمق ايچون گلمشدر. اونڭ ألنه ويريلن سرمايه ده عمردر. أگر خسته‌لق اولمازسه، صحّت و عافيت غفلت ويرر، دنيايى خوش گوسترر، آخرتى اونوتديرر. قبرى و ئولومى خاطرينه گتيرمك ايسته‌مييور، سرمايۀِ عمرينى بادِ هوا بوش يره صرف ايتديرييور. خسته‌لق ايسه، بردن گوزينى آچديرر. وجودينه و جسدينه دير كه: ”لا يموت دگلسڭ، باشى بوش دگلسڭ، بر وظيفه‌ڭ وار. غرورى بيراق، سنى يارادانى دوشون، قبره گيده‌جگڭى بيل، اويله حاضرلان.“ ايشته خسته‌لق بو نقطۀِ نظردن هيچ آلداتماز بر ناصح و ايقاظ ايديجى بر مرشددر. اوندن شكوا دگل، بلكه بو جهتده اوڭا تشكّر ايتمك؛ أگر فضله آغير گلسه، صبر ايسته‌مك گركدر.


سس يوق

لمعه‌لر