Бейлеки киши болса терсине, акйүрекли, худайхон, арасса ахлаклы адам боланы үчин үйтгешик овадан бир юрда дүшйәр. Ол баран еринде әхли кишиниң хошвагтлыкда, шатлык-шагалаңда яшаянды-гыны гөрйәр. Аллаха мухаббетлеринден хер кесиң кейпи чаг, даш төверек зикир-ханалар... Габат гелен хер адам оңа дост ве гарындаш болуп гөрүнйәр. Бүтин юрт оңа алкышлар ве таңрыялкасынлар айдяр. Әхли халк эрканалыкда ве хошвагтлыкда яшаяр. Чар тарапда улы тойлар тутуп, шадыян гезйән адамлара гөзүң дүшйәр. Диңе ширин сазың, депрегиң сеси эшдил-йәр. Озалкы багтыгараның хем-ә өзүниң, хем төверегиндәки илатың элемлер (азап) гөрмегиниң терсине, бу багты гетирениң хем өзи хем дашындакы әхли адамлар шатлык-шагалаңда, улы буйсанчда яшаярлар. Үстесине онуң эден сөвдасы хем оңупдыр. Ол Аллаха шүкүр эдйәр. Соңра ол адам юрдуна долананда өзи билен ёла чыкан бейлеки кишә габат гелйәр. Онуң агыр халыны гөрүп шейле диййәр:

"Бай-бов, сен дивана болупсың. Ичиң-дәки эрбетликлер дашыңдан әшгәр гөрнүп дур. Шонуң үчин сен гүлкини - агы, эрканалыгы - гаракчылык ве талаңчылык дийип хасаплаярсың. Аклыңа айлан, калбы-ңы тәмизле, гой, сениң назарың өңүнден матам пердеси сырылсын. Гөзлериң хакы-каты гөрсүн.