Эсгерлик дүзгүн-нызамыны берҗай эден, ёл азыгыны ве яраг-эсбабыны үпҗүнләп сага гиден киши болса, хич кимиң миннетини чекмән, хич кимден ховатыр этмән, калбы рахат, выжданы пәкликде ёлуны гечйәр. Арзылы шәхере етйәр. Өз везипесини ак йүрекли ерине етирен бу намыслы эсгер баран еринде хем мынасып сылагланяр.

Ине, эй, асы-кечҗал небис! Билип гой, ол ики ёлагчының бири Алланың буйрукларыны берҗай эден, бейлекиси болса асы ве бетнебис ынсанлардыр. Ол ёл хем дурмуш ёлудыр. Ягны, ол ёл рухлар әлеминден гелип, габырдан гечер ве ахырете етер. Ол азыклы хорҗун билен яраг-эсбап хем ыбадат ве таквалыкдыр. Ыбадатың чендан гөрәймәге кынчылыгы хем бар. Эмма онуң хакыкатында шейле бир рахатлык ве еңиллик бардыр, хат-да оны тарып этмегем мүмкин дәл. Чүнки, гул өз намазында:

(Эшхеду энла илахе иллаллах...) ягны: Ондан башга Халык (Ярадан) ве Реззак (рызк берен) ёкдур! Зыян ве пейда Онуң элиндедир.