"Эгер аркамдакы арсланы өлдүрип, гаршымдакы дар агаҗыны айырып, саг ве сол тарапларымдакы яралары деп эдип, өңүмдәки мензили гысгалдьш билҗек чәрәң бар болса, тап; ханы, гөркез, гөрели. Соңра: "Гел, гөвүн ачалы" дий. Ёгса, сесиң чыкмасын, эй, надан^" Гой, ол киши гөкден айдылан сөзлери Хызыр кимин дийсин...

Ине, эй, яшлыгында гүлен, инди велин, гүленине аглаян небсим! Билип гой!.. Ол бичәре эсгер сенсиң ве ынсанлардыр. Ол арслан болса аҗалдыр. Ол дар агаҗы болса, өлүм ве айралыкдыр, ягны бу гүн гөрениң эрте ёкдур. Ол сынадакы ики яраның бири ынсаны мыдама бизар эдйән ислеглериниң өңүнде ченсиз эҗизлиги; бейлекиси хем ынсана аҗы азап берйән түкениксиз пакырлыгыдыр. Ол узын ве пейдалы ёлаг-чылык болса, рухлар әлеминден, эне гөвресинден, чагалыкдан, гаррылыкдан, дүнйәден, габырдан, Берзахдан, Хашрдан, Сыратдан гечйән узын бир сынаг сапарыдыр. Ол ики тилсим болса Алла Тагала ве ахырете имандыр. Хава, шу мукаддес тилсим билен өлүм: иманлы ынсанлары зынданы дүнйәден җеннетлер боссанына, Рахманың хузурына алып барян хызмата табын ат ве Быраг гөрнүшини алар. Онуң үчин хем өлүмиң хакыкатыны гөрен кәмил ынсанлар өлүми сөйүпдирлер. Хатда өлүм гелмезден өлмек исләпдирлер.