"Ал-омон! Ал-омон! Ё Раҳмон! Ё Ҳаннон! Ё Маннон! Ё Дайён! Мени чиркин гуноҳларимнинг ҳамроҳлигидан қутқар! Еримни кенгайтир! Илоҳий! Сенинг раҳматинг халоскоримдир ва Раҳматан лил Оламийн бўлган Ҳабибинг Сенинг раҳматингга эришиш учун василамдир. Сендан шикоят эмас, балки нафсимни ва ҳолимни Сенга шикоят қиламан".

"Эй Холиқи Кариймим ва эй Рабби Раҳиймим! Сенинг Саид исмли махлуқинг ва маснуъинг ва банданг ҳам осий, ҳам ожиз, ҳам ғофил, ҳам жоҳил, ҳам хаста, ҳам хор, ҳам нолойиқ, ҳам кекса, ҳам гуноҳкор, ҳам хўжайинидан қочган бир қул ҳолида қирқ йилдан кейин надомат қилиб Сенинг даргоҳингга қайтишни истайди. Сенинг раҳматингга илтижо этяпти. Ҳадсиз гуноҳ ва хатоларини эътироф этяпти. Ваҳималарга ва турли-туман касалликларга мубтало бўлган, энди Сенга тазарру ва ниёз этяпти. Агар камоли раҳматинг ила уни қабул қилсанг, мағфират айлаб раҳматингга олсанг, зотан бундай қилиш Сенинг шанингдир, чунки Арҳамур-роҳимийнсан. Агар қабул этмасанг, Сенинг эшигингдан бошқа қай эшикка борайин? Қай эшик бор? Сендан бошқа Рабб йўқки, даргоҳига борилса. Сендан бошқа ҳақ маъбуд йўқки, унга илтижо этилса!"