ЕТТИНЧИ УМИД: Кексалигим бошланаётган бир замонда, эски Саиднинг кулишлари янги Саиднинг йиғиларига айланаётган бир вақтда, Анқарадаги аҳли дунё мени эски Саид деб ўйлаб, у ерга чақирдилар, бордим. Куз мавсумининг охирларида Анқаранинг мендан кўра анча қари, бузилган, эскирган қалъасининг тепасига чиқдим. Менга у қалъа тошга айланган тарихий ҳодисалар суратида кўринди. Йилнинг кексайган мавсуми ила менинг кексалигим, қалъанинг кексалиги, башариятнинг кексалиги, шонли Усмонли давлатининг кексалиги ва ҳалифалик салтанатининг вафоти ва дунёнинг кексалиги мени ғоят ҳазин ва ачинарли ва фироқли бир ҳолатга солиб, у юксак қалъада ўтган замоннинг дараларига ва келажак замоннинг тоғларига боқтирди ва боқдим. Тўрт-беш кексалик зулматлари бир-бири ичра мени ўраб олган эди. Шу пайт Анқарада энг қора бир руҳий ҳолатга тушганимдан (Изоҳ) бир нур, бир тасалли, бир умид изладим.

(Изоҳ): Ўша вақтлари бу руҳий ҳолат форсий бир муножот шаклида қалбга келди, Анқарада "Ҳубоб рисоласи"да чоп этилган.