Биринчи Жиҳат - Биринчи Яра.

Шайтон аввало шубҳани қалбга отади. Агар қалб қабул қилмаса, шубҳадан сўкишга айланади. Ҳаёлда сўкишга ўхшаш баъзи ифлос хотираларни ва беадаб чиркин ҳолатларни тасвирлайди. Қалбни "Эйвоҳ," дедиради. Тушкунликка туширади. Васвасали одам ўз қалбини Роббига нисбатан беадаблик қиляпти деб ўйлайди. Мудҳиш бир ҳавотир ва ҳаяжон ҳис қила бошлайди. Бундан қутулмоқ учун ҳузурдан қочади, ғафлатга шўнғишни истайди. Бу яранинг малҳами шудир:

Боқ эй бечора васвасали одам! Ташвиш чекма, чунки сенинг хотирингга келган нарса, сўкиш эмас, хаёлдир. Куфрни хаёл қилиш куфр бўлмагани каби, сўкишни хаёл қилиш ҳам сўкиш эмасдир. Зеро мантиқ илмида, хаёл қилиш, ҳукм эмасдир. Сўкиш эса ҳукмдир. Ҳамда бу билан бирга у чиркин сўзлар сенинг қалб сўзларинг эмас. Чунки сенинг қалбинг ундан изтироб ва афсус-надомат чекмоқда. Балки у қалбга яқин бўлган луммаи шайтониядан, яъни шайтоннинг маконидан келаётир. Васвасанинг зарари ваҳмий зарардир. Яъни, уни зарарли деб ваҳима қилиш билан, қалбан изтироб чекмоқдир. Чунки бошқарилмас бир хаёлни ҳақиқат деб ваҳимага тушади. Ҳамда шайтоннинг ишини ўз қалбидан деб билади. Шайтоннинг сўзини қалбдан деб ўйлайди. Зарар деб англайди, зарарга тушади. Зотан шайтоннинг истагани ҳам шудир.