Тадоъийи афкор, кўпинча беихтиёр келади. Унда масъулият йўқ. Ҳам тадоъийга яқин келиш бор, тегиш ва аралашиб кетиш йўқ. Шунинг учун фикрларнинг кайфиятлари бир-бирига кириб кетмайди, бир-бирига зарар бермайди. Масалан, шайтон ила илҳом фариштаси қалб атрофида бир-бирига яқин жойлашгани ҳамда фожирлар (ёмонлар) ва аброрлар (яхшилар)нинг бир-бирига қариндошлиги ва бир масканда туришлари зарар бермайди. Шунинг каби, тадоъийи афкор туфайли сен истамаган ифлос ҳаёллар келиб, пок фикрларнинг ичига кирса, зарар бермайди. Магар қасдан бўлса ва зарар деб ўйлаб у билан кўп машғул бўлса, зарар беради. Ҳам баъзан қалб чарчайди. Фикр ўзини овунтирмоқ учун тўғри келган бир нарса билан машғул бўлади. Шайтон фурсат топади. Ифлос нарсаларни олдига ёяди, у томон суради.

Тўртинчи Жиҳат.

Амалнинг энг яхши суратини излашдан келиб чиққан бир васвасадирки, тақво деб ўйлаб шиддатланган сари ҳолат оғирлашиб бораверади. Ҳатто шундай бир даражага келадики, у одам амалнинг энг яхшисини изларкан, ҳаромга йўлиқади. Баъзан бир суннатни излаш, бир вожибни тарк эттиради. "Ажабо, амалим тўғри бўлдимикин?" дейди, яна қайта қилади. Бу ҳол давом этади. оят тушкунликка тушади. Шайтон бу ҳолидан фойдаланиб уни яралайди. Бу яранинг икки малҳами бор.