Менга сотмоқ эса, менга аскар бўлиб, менинг номим ила ишлатмоқ демакдир. Оддий бир асир ва бебош эмас, балки олий бир подшоҳнинг хос, эркин бир ёвари аскари бўласиз".

Улар бу илтифотни ва фармонни тинглагандан сўнг, бу икки одамдан ақллиги деди:

- Бош устига, мен ифтихор ила сотаман. Ҳамда минг ташаккур айтаман.

Иккинчиси мағрур, нафси фиръавнлашган, худбин, сархуш, гўё бу хўжаликда абадий қоладигандек, дунё зилзилаларидан, ташвишларидан хабари йўқдай, деди:

- Йўқ! Подшоҳ ким экан? Мен мулкимни сотмайман, кайфимни бузмайман...

Бир оз замон ўтгач, биринчи одам шундай бир мартабага чиқдики, ҳар ким унинг ҳолига ҳавас қиларди. Подшоҳнинг лутфига ноил бўлиб, хос саройида саодат ила яшамоқда. Иккинчиси шундай бир ҳолга гирифтор бўлганки, ҳам ҳар ким унга ачиниб, ҳам "Шунга лойиқ эди!" демоқда. Чунки хатосининг натижаси бўлиб, ҳам саодати ва мулки кетди, ҳам жазо ва азоб чекмоқда.