Мана, эй серҳавас нафс! Бу мисол кўзгуси билан ҳақиқатнинг юзига боқ.

Ул подшоҳ - азал-абад Султони бўлмиш Раббинг, Холиқингдир.

Ва ул хўжаликлар, ускуналар, асбоблар, мезонлар - ҳаётинг давомида сен эга бўлган мулкингдир ва у мулкинг ичидаги жисм, руҳ ва қалбинг ва улар ичидаги кўз ва тил, ақл ва хаёл каби зоҳирий ва ботиний ҳисларингдир.

Ва ул Ёвари Акрам эса - Расули Кариймдир.

Ва ул Фармони Аҳком эса, Қуръони Ҳакиймдирки, биз баҳс этган азим тижоратни бу оят ила эълон этмоқда:

Ва ул серғалаён жанг майдони эса - шу бўронли дунё юзидирки, тинч турмайди, ўзгариб туради, бузилади ва ҳар бир инсонга шундай фикр беради: "Модомики, ҳар нарса қўлимиздан чиқар экан, фоний бўлиб, ғойиб бўлар экан, ажабо, боқийга айлантириб, давом эттирмоқнинг чораси йўқми?" деб ўйлар экан, бирдан Қуръоннинг самовий садоси эшитилади. Дейдики: "Ҳа, бор. Бўлганда ҳам, беш маротаба фойдали бир шаклда, гўзал ва роҳатбаҳш бир чораси бор".