Бу бахтиёр одам эса, тотиб кўради, ишни англайди, ейишни кейинга қолдиради. Ва интизорлик билан кутишдан лаззатланади.

Ҳамда у бадбахт одам ўз-ўзига зулм қилди. Кундуздек гўзал бир ҳақиқатни ва порлоқ бир вазиятни кўра олмаслиги билан ўзи учун зулмли ва зулматли бир ваҳима, бир жаҳаннам шаклига келтирган. На раҳм-шафқатга лойиқ ва на бирон кимсадан шикоят қилишга ҳаққи бор.

Масалан, бир одам гўзал бир боғда, дўсту ёрларининг ўртасида, ёз мавсумида, ёқимли бир зиёфатдаги лаззатга қаноат қилмай, ўзини ҳаром нарсалар билан сархуш қилса. Сўнг ўзини қиш ўртасида йиртқичлар ичида оч, ялонғоч деб хаёл қилиб, бақиришга ва йиғлашга тушса, қандай қилиб раҳм-шафқатга лойиқ бўлади. Ўзига ўзи зулм қилмоқда, дўстларини йиртқич деб кўриб ҳақорат қилмоқда... Аввалги бадбахт йўлчи ҳам шундайдир.

Бу бахтиёр одам эса ҳақиқатни кўради. Ҳақиқат эса гўзалдир. Ҳақиқатнинг ҳуснини идрок этиб, ҳақиқат соҳибининг камолини ҳурмат қилади. Раҳматига лойиқ бўлади.