"Эй бу ерларнинг Ҳокими! Сенинг қарамоғингга тушдим. Сенга мансуб бўлдим ва сенга хизматкорман. Ва сенинг розилигингни истайман. Ва сени изламоқдаман."

Ва бу ниёздан сўнгра бирдан қудуқнинг девори ёрилиб, шоҳона, тоза ва гўзал бир боғ томон эшик очилди. Балки аждарҳо оғзи ўша эшикка айланди. Ва арслон ва аждарҳо, икки хизматкор суратига кирдилар. Ва уни ичкарига даъват этишарди. Ҳатто арслон унга бўйсунган бор от шаклига кирди.

Хуллас эй танбал нафсим! Ва эй хаёлий дўстим!

Келинг, бу икки дўстнинг вазиятини солиштириб кўрайлик. Токи, яхшилик яхшилик келтиришини ва ёмонлик ёмонлик келтиришини кўрайлик, билайлик.

Боқинг, сўл йўлнинг бадбахт йўлчиси ҳар вақт аждарҳонинг оғзига тушишдан хавфсирайди, титрайди.

Бу бахтиёр йўлчи эса мевадор ва равнақдор бир бўстонга даъват қилинади.