Сўнгра тобора бу ҳам аввалги биродари каби бир саҳрои азимга кирди. Бирдан ҳужум этган арслоннинг овозини эшитди. Қўрқди. Аммо биродари каби қўрқмади. Чунки яхши гумон қилиб ва гўзал фикрлаб: "Бу саҳронинг бир Ҳокими бор. Бу арслон у Ҳокимнинг амри остидаги бир хизматкор бўлмоғининг эҳтимоли бор," деб ўйлаб тасалли топди. Лекин яна қочди. То олтмиш аршин чуқурлигидаги бир сувсиз қудуққа тўқнашди, ўзини қудуққа отди. Биродари каби қўли ўртадаги бир дарахтга ёпишди; ҳавода муаллақ қолди. Қараса, икки ҳайвон у дарахтнинг икки илдизини кемирмоқдалар. Юқорига боқди - арслон; пастга боқди - бир аждарҳога кўзи тушди. Худди дўсти каби бир ажиб вазиятни кўрди. Бу ҳам даҳшатга тушди. Лекин дўстининг даҳшатидан кўра минг даража енгил... Чунки гўзал ахлоқи унга гўзал фикр берган ва гўзал фикр эса унга ҳар нарсанинг гўзал жиҳатини кўрсатмоқда.

Шу сабабдан бундай ўйлади: "Бу ажиб ишлар бир-бирига боғлиқ. Ҳамда бир амр ила ҳаракат этаётганга ўхшайди. Шундай экан, бу ишларда бир сир бор. Ҳа, булар бир яширин Ҳокимнинг амри ила бўлаётир. Бас шундай экан, мен ёлғиз эмасман. У яширин Ҳоким менга боқмоқда, мени синамоқда, бир мақсад учун мени бир ерга жалб қилиб, даъват этмоқда".