Ҳалиги уч орқадошим, гарчи ўзлари мустақим ва иқтисодни тақдир этганлардан эдилар, лекин нима бўлса ҳам бирбирига икром қилиш ва ҳар бири бошқасининг нафсини силаш ва ўз нафсига устун кўйишдек олий бир хислат билан иқтисодни ун-утдилар. Уч кечада икки ярим ўққа асални битириб кўйдилар. Мен очиқ чеҳра билан:

- Сизларни ўттиз-қирқ кун ул асал билан ширинлантирмоқчи эдим. Сизлар ўттиз кунни учга туширдиларингиз. Офият бўлсин! дедим.

Аммо ўзим ул бир ўққа асалимни тежаб сарф қилдим. Бутун Шаьбон ва Рамазонда ҳам мен едим, ҳам, лиллаҳилҳамд, ул орқадошларимнинг ҳар бирисига ифтор вақтада бир қошиқдан1-хошия бериб, муҳим савобга сабаб бўлди.

Менинг ҳолимни кўрганлар ул ишни балки зиқналик деб қабул қиларлар.

Лекин, аслида, ул эоҳирий зиқналик яширин улвий бир иззат ва катга бир баракот ва юксак бир савоб ётганини кўрдик.