ТЎРТИНЧИСИ - Қуръоннинг энг буюк мўъжизаларидан бири шуки, у ўзининг навқиронлиги ва янгилигини муҳофаза эта олади. Ва шу асрда нозил бўлгандек, ҳар асрнинг эҳтиёжини қондира олади.

Хуллас, бу асрда майдонга келтирилган бир тафсирда Қуръони Ҳакиймнинг асримизга тааллуқли жиҳатлари кашф этилиб, авомдан то энг онглига қадар ҳар хил табақада фойдалана оладиган бир услубда изоҳ ва исбот қилинган бўлиши лозим.

БЕШИНЧИСИ - Муфассирнинг Қуръон ва имон ҳақиқатларини эскирмас далил ва ҳужжатлар ила исботлаб дарс бермоғи керак. Яъни, позитивизмни (исботиячиликни) бир асос тарзида қабул қилган бўлиши даркор.

ОЛТИНЧИСИ - Қуръонинг ҳаҳиқатларини дарс беришда муфассир ҳам ақлни, ҳам қалбни, ҳам руҳни ва виждонни танвир ва татмин ва нафсни тобеъ қилиши ва ҳатто шайтонни ҳам мулзам қиладиган даражада қувватли ва гоятда болиғ, нуфузли ва таъсирчан бўлиши лозим.