БИРИНЧИСИ - Муаллифнинг фақатгина Қуръони Кариймни ўзига устод деб қабул этиши.

ИККИНЧИСИ - Қурьони Ҳакийм ҳақиқий илмларни ўз ичига олган муқаддас китобдир. Ва барча асрларда инсонларнинг барча табақаларига хитоб этган азалий бир хутбадир. Шунинг учун Қурьонни тафсир қилар экан, ҳақиқатнинг соф ҳолатда ифода этилмоғи ва шунақа бир ҳақиқий тафсир бўлмоғи учун муфассир ўзининг шахсий маслаги ва машрабининг таъсири остида қолмаган ва ҳаваси қоришмаган бўлиши лозимдир. Ҳамда Қуръоннинг маъноларини топиш ва кўриниб турган ҳақиқатларини исботлай олиш учун ул муфассир бўлмиш зот ҳар бир фанда мутахассис, кенг бир фикрга, нозик бир назарга ва тўла бир ихлосга эга бир аллома ва ҳам ғоятда олий бир даҳо ва сўзи таъсирли, чуқур даражада бир ижтиҳод ва бир қувваи қудсиййага соҳиб бўлиши жуда даркордир.

УЧИНЧИСИ - Қуръон тафсири тўлиқ ихлос ила таълиф этилган бўлиши ва ҳам муаллиф Жаноби Ҳақнинг ризосидан бошқа ҳеч бир моддий-маънавий манфаатни ғоя қилиб қабул этмаган бўлиши керак. Бу юксак ҳолат Бадиуззамон Саид Нурсийнинг ҳаётидаги воқеа ва ҳодисаларда кўрилган.