1947 senesinin son aylarında, Afyon’dan üç sivil polis me’muru, güya memleket çapında gizli bir dîni cem’iyyetin faaliyetine âşina olmak için Emirdağı’na gelmişlerdi. Başta Said Nursî olarak Nur Talebelerini tesbit etmeğe çalışıyorlardı. Sudan bahâneler îcad etmeğe tevessül ettiler. Bir nümûnesi şudur:

Bir sivil me’mur, bir kâğıda yazıyor: “Said’in hizmetçisi buradan Said’e rakı aldı.” ve rakıcı dükkânında sarhoş ve aklı yerinde olmıyan bir adama bu kâğıdın altına imza atmasını teklif ediyor. O adam diyor:

— Tevbeler olsun, bu yalanı kim imza eder? Sonra o kâğıdı imzalatmağa çalışan, fakat muvaffak olamıyan me’mur; aynı gece acip bir hadisede, işlediği hatasının tokadını yiyor. Şöyle ki:

Beraber rakı içtiği adamlarla dere kenarında gezerken aralarında bir kavga cereyan eder. O bedbaht adama orada bir güzel dayak atıyorlar ve tabancasını da alıyorlar.

Üstad, faytonla kıra çıktığı zaman dört beş gün müddetince beş tayyare üstadı takip ediyor. Üstad, evine girdiği zaman onlar da Emirdağı’ndan çekiliyorlar. Üstadın sırf îmanî, uhrevî hizmet-i Kur’âniyesine yanlış ma’nalar verdirerek aleyhde propaganda yapılıyor ve yukarı makamlara yanlış aksettiriliyor.