Münacat | Münacat | 17
(1-30)
Hәm, nasıl ki heyvanatdan hәr birisi, kainatın bir kiçik nüsxәsi vә bir misal-i müsağğarı hökmündә, qayәt dәrin bir elm vә qayәt deqiq bir hikmәtlә, qarışıq әczaları qarışdırmayaraq vә bütün heyvanların ayrı-ayrı surәtlәrini şaşırmayaraq, xәtasız, sәhvsiz, noqsansız yapılmalariylә, elminin hәr şeyә әhatәsinә vә hikmәtinin hәr şeyә şümulünә, әdәdlәrincә işarәtlәr edәrlәr. Öylә dә, hәrbiri birәr mucizә-i sәnәt vә birәr xariqa-i hikmәt olacaq qәdәr sәnәtli vә gözәl yapılmasiylә, çox sevdiyin vә tәşhirini istәdiyin sәnәt-i Rәbbaniyәnin kәmal-i hüsnünә vә qayәt dәrәcәdә gözәlliyinә işarәt vә hәr birisi, xüsusәn yavrular, qayәt nazdar, nazәnin bir surәtdә bәslәnmәlәriylә vә hәvәslәrinin vә arzularının tәtmini cәhәtiylә, Sәnin inayәtinin qayәt şirin cәmalinә hәdsiz işarәtlәr edәrlәr.
Ey Rәhmanir-Rәhim! Ey Sadıqu'l-Vadi'l-Әmin! Ey Malik-i Yevmiddin!
Sәnin Rәsul-i Әkrәm Әleyhis-sәlatü Vәssәlamının tә'limiylә vә Qur'an-ı hәkiminin irşadiylә anladım ki: Madәm kainatın әn müntәxәb nәticәsi hәyatdır; vә hәyatın әn müntәxәb xülasası ruhdur; vә ziruhun әn müntәxәb qısmı zişüurdur; vә zişüurun әn camii insandır. Vә bütün kainat isә hәyata müsәxxәrdir vә onun içün çalışıyor vә zihәyatlar ziruhlara müsәxxәrdir, onlar içün dünyaya göndәriliyorlar; vә ziruhlar insanlara müsәxxәrdir, onlara yardım ediyorlar. Vә insanlar fitrәtәn Xaliqini pәk ciddi sevәrlәr; vә Xaliqlәri onları hәm sevәr hәm Kәndini onlara hәr vәsilә ilә sevdirir; vә insanın iste'dadı vә cihazat-ı mә'nәviyәsi, başqa bir baqi alәmә vә әbәdi bir hәyata baxıyor; vә insanın qәlbi vә şüuru bütün qüvvәtiylә bәqa istiyor; vә lisanı, hәdsiz dualarıylә bәqa içün Xaliqinә yalvarıyor. Әlbәttә vә hәr-halda, o çox sevәn vә sevilәn vә mәhbub vә muhib olan insanları dirilmәmәk üzәrә öldürmәklә, әbәdi bir mәhәbbәt içün yaradılmış ikәn әbәdi bir әdavәtlә gücәndirmәk olamaz vә qabil deyildir.
Səs yoxdur