ΗΕΝΔΕΚΑΤΗ ΦΡΑΣΗ: «Και μαζί Του τα πράγματα όλα έχουν το τέλος τους».

Δηλαδή, τα ανθρώπινα όντα αποστέλλονται στον κόσμο αυτό, ο οποίος είναι το βασίλειο της δοκιμασίας και της εξέτασης, με τα σημαντικά καθήκοντα της συναλλαγής και της δράσης υπό την ιδιότητα υπαλλήλων. Αφού θα έχουν φέρει σε πέρας τη συναλλαγή τους, θα εκτελέσουν τα καθηκοντά τους και θα ολοκλήρωσουν την υπηρεσία τους, θα επιστρέψουν και θα συναντηθούν για άλλη μια φορά με το Γενναιόδωρο Αφεντικό τους και Ένδοξο Δημιουργό τους ο οποίος τα έστειλε κατά πρώτο λόγο στον κόσμο. Αφήνοντας το μεταβατικό αυτό κόσμο, θα τιμηθούν και θα ανυψωθούν ενώπιον της παρουσίας της μεγαλοπρεπείας της σφαίρας της μονιμότητος. Δηλαδή, όντας λυτρωμένοι από τη δίνη των αιτιών και τα ζοφερά πέπλα των μεσαζόντων, θα συναντηθούν με τον Ελεήμονα Συντηρητή τους χωρίς πέπλο στην έδρα της αιωνίας Του μεγαλειότητος. Ο καθένας θα βρει το Δημιουργό του, το Αληθινό Αντικείμενο Λατρείας, το Συντηρητή, τον Κύριο και Ιδιοκτήτη του και θα Τον γνωρίσει απευθείας. Έτσι, η φράση αυτή διακηρύσσει τα εξής χαρμόσυνα νέα, τα οποία είναι σπουδαιότερα απ’ όλα τα άλλα:

«Ω ανθρωπότητα! Γνωρίζεις πού πηγαίνεις και που εξωθείσαι; Όπως διατυπώνεται στο τέλος του Τριακοστού – Δεύτερου Λόγου, χίλια χρόνια ευτυχισμένης ζωής στον κόσμο αυτό δεν μπορούν να συγκριθούν με μια ώρα ζωής στον Παράδεισο. Και χίλια χρόνια ζωής στον Παράδεισο δεν μπορούν να συγκριθούν με μια ώρα θέασης της απόλυτης ωραιότητος του Ενός Περικαλλούς Θεού της Δόξης. Πορεύεσαι προς τη σφαίρα του ελέους Του, και της παρουσίας Του.»