«Η ωραιότητα και το κάλλος σε όλα τα δημιουργήματα του κόσμου αυτού και στους εικονικούς εκείνους αγαπημένους από τους οποίους είσαι τόσο τσακισμένος και καταβασανισμένος (πνευματικά) και για τους οποίους αισθάνεσαι τόση σφοδρή επιθυμία, είναι μοναχά μια ψευδοσκιά της αποκάλυψης του κάλλους Του και της ωραιότητος των Ονομάτων Του. και όλος ο Παράδεισος με όλα του τα ανεξιχνίαστα παράδοξα, μία και μόνη αποκάλυψη του ελέους Του. και πάσα διακαής επιθυμία και έρωτας και πνευματική έλξη και αιχμαλωσία του νου, μοναχά μια αναλαμπή της αγάπης του Ενός Αιώνιου Αξιολάτρευτου Θεού και Παντοτινού Ηγαπημένου. Και πορεύεσαι προς τη σφαίρα της παρουσίας Του. Και καλείσαι να εισέλθεις στον Παράδεισο, ο οποίος είναι ένα αιώνιο υπαίθριο πανηγύρι. Μια που έτσι έχουν τα πράγματα, δεν είναι θρηνώντας που θα μπεις στο μνήμα, αλλά χαμογελώντας με προσδοκία».

Η (πιο πάνω) φράση ανακοινώνει επίσης και αυτά τα καλά νέα: «Ω ανθρωπότητα! Μη γίνεσαι έμφοβη φρονώντας ότι πορεύεσαι στον αφανισμό, τη μη-ύπαρξη, την ανυπαρξία, το σκότος, τη λήθη, την αποσύνθεση και τη διάλυση, και ότι θα πνιγείς στην πολλαπλότητα. Δεν πορεύεσαι στον αφανισμό, αλλά στη μονιμότητα. Εξωθείσαι όχι προς τη μη-ύπαρξη αλλά προς τη διηνεκή μονιμότητα. Πρόκειται να εισέλθεις όχι στο σκότος, αλλά στον κόσμο του φωτός. Και επιστρέφεις στον πραγματικό σου ιδιοκτήτη, στην έδρα του Προ-Αιώνιου Μονάρχη. Δεν θα πνιγείς στην πολλαπλότητα, θα βρεις ανάπαυση στη σφαίρα της Ενότητος. Προορίζεσαι όχι για χωρισμό, αλλά για ένωση».