Έτσι, ο άνθρωπος αποκτά αξία διά μέσου της αρετής της Θείας καλλιτεχνίας και επιγραφές των Ονομάτων της Κυριότητος οι οποίες εκδηλώνονται σε αυτόν με τη βοήθεια της πίστης. Η απιστία αποκόπτει τη σχέση, και εξαιτίας αυτής της αποκοπής η καλλιτεχνία της Κυριότητας αποκρύβεται. Η αξία του ευρίσκεται τότε μόνο σε σχέση προς το περιεχόμενο της υλικής του υπόστασης. Και μια που το περιεχόμενο αυτό έχει μόνο ένα παροδικό, περαστικό, προσωρινό, σαρκικό βίο, η αξία του είναι ουσιαστικά μηδέν. Θα επεξηγήσουμε το μυστήριο αυτό με τη βοήθεια μιας παρομοίωσης:

Για παράδειγμα : ανάμεσα στις τέχνες του ανθρώπου, η αξία των χρησιμοποιηθέντων υλικών και εκείνων της τέχνης είναι ολοκληρωτικά διαφορετικές. Μερικές φορές είναι η ίδια, μερικές φορές το υλικό είναι πιο πολύτιμο, και μερικές φορές συμβαίνει ώστε τέχνη αξίας πέντε δολαρίων να απαντάται σε υλικό αξίας πέντε σεντ. Μερικές φορές, ακόμη, ένα αρχαίο έργο τέχνης αξίζει ένα εκατομμύριο ενώ το υλικό από το οποίο αποτελείται δεν αξίζει πέντε σεντ. Και έτσι, αν ένα τέτοιο έργο τέχνης το πάρουν στο παλαιοπωλείο και το συνδέσουν με ένα λαμπρό και καταξιωμένο καλλιτέχνη παλαιοτέρων εποχών, και ανακοινωθείσας της μνείας του καλλιτέχνη και αυτού του έργου, πιθανόν να πουληθεί για ένα εκατομμύριο δολάρια. Ενώ εάν το πάρουν στους παλιατζήδες, η μόνη εισπραχθείσα τιμή θα είναι για τα πέντε σεντ της αξίας του σιδήρου.