Συνεπώς, ο άνθρωπος είναι ένα τέτοιο αρχαίο έργο τέχνης του Παντοκράτορος Θεού. Είναι ένα εξαιρετικά ικανό και χαριτόβρυτο θαύμα της δύναμης Του τον οποίο δημιούργησε για να αποκαλύψει όλα Του τα Ονόματα και τις επιγραφές τους, με τη μορφή μιας μικρογραφίας δείγμα αντιπροσωπευτικό του σύμπαντος. Εάν το φως της πίστης εισδύσει στη φύση του, όλες οι μεστές νοημάτων επιγραφές πάνω σε αυτόν δύνανται να αναγνωσθούν. Με την ιδιότητα κάποιου που πιστεύει, τις μελετά συνειδητά, και μέσα από τη σχέση αυτή, αναγκάζει τους άλλους να τις μελετήσουν. Δηλαδή, η τέχνη της Κυριότητος στον άνθρωπο εκδηλώνεται μέσα από έννοιες όπως, «Είμαι δημιούργημα και τεχνούργημα του Πανένδοξου Πλαστουργού. Φανερώνω το έλεος και τη μεγαλοδωρία Του». Δηλαδή, η πίστη, η οποία συνίσταται στη σύνδεση του ανθρώπου με τον Πλαστουργό, καθιστά έκδηλα όλα τα έργα τέχνης στον άνθρωπο. Η αξία του ανθρώπου βρίσκεται σε συμφωνία με την τέχνη αυτή της Κυριότητος, και (ακόμη) δια της αρετής του υπάρχειν ως ένας καθρέφτης του Ενός Αιωνίως Επιζητούμενου Θεού. Από την άποψη αυτή ο ασήμαντος άνθρωπος γίνεται αποδέκτης του Θεού και προσκεκλημένος του Συντηρητού, αντάξιος του Παραδείσου, ανώτερος όλων των άλλων δημιουργημάτων.

Ωστόσο, εάν η απιστία, η οποία συνίσταται στην αποκοπή της σχέσεως, εισδύσει στη φύση του ανθρώπου, τότε όλες αυτές οι μεστές νοημάτων επιγραφές των Θείων Ονομάτων βυθίζονται στο σκοτάδι και δε μπορούν να αναγνωσθούν. Διότι αν ο Πλαστουργό λησμονηθεί, οι πνευματικές πλευρές (του ανθρώπου) που στηρίζονται σε Αυτόν δεν θα γίνουν κατανοητές, λες και θα έχουν αντιστραφεί. Η πλειονότητα αυτών των μεστών νοημάτων θείων τεχνών και ευγενών επιγραφών θα αποκρυφθεί. Οι υπόλοιπες, αυτές που μπορούν να γίνουν αντιληπτές με το μάτι, θα αποδοθούν σε ταπεινές αιτίες (όπως) φύση και συγκυρία, και θα χάσουν εξ’ ολοκλήρου σε αξία. Ενώ η καθεμιά είναι ένα αστραφτερό διαμάντι, έκαστη καταστά ένα κομμάτι θολό γυαλί. Η σπουδαιότητα του (ως άνθρωπου) στηρίζεται μόνο πάνω στη σαρκική, υλική του υπόσταση.