Μετά σκέπτεται ότι ένας Παντογενναιόδωρος Παροχέας τον τρέφει με τις χαρές των δωρεών, υλικών και πνευματικών, και σε αντάλλαγμα του προσφέρει ευχαριστίες και αίνους με τις πράξεις του, τη συμπεριφορά του, τα λόγια του και μέχρι του σημείου που μπορεί, με όλες του τις αισθήσεις και τις διανοητικές του δυνάμεις.

Στη συνέχεια συλλογίζεται ότι Ένας Πανιπερικαλλής και Ένδοξος Θεός αναγγέλει την τρομακτικότητα και τις τελειοποιήσεις Του, και τη δόξα και το κάλλος Του στους καθρέφτες των όντων αυτών, και ρίχνει σε αυτά προσεκτικές επίμονες θωριές. Έτσι σε απάντηση διακηρύσσει : «Είναι Πολύ Μεγάλος ο Θεός! Δόξα στο Θεό!», και με ταπεινοφροσύνη προσκυνά καταγής με αγάπη και δέος.

Κατόπιν αντιλαμβάνεται ότι ένας Κάτοχος του Απόλυτου Πλούτου κάνει επίδειξη της απέραντης Του περιουσίας και των θησαυροφυλακίων Του εν μέσω απόλυτης μεγαλοδωρίας. Έτσι σε απάντηση, εκθειάζοντας και εξυμνώντας Τον, θερμοπαρακαλεί γι’ αυτά και τα αποζητά, εξωτερικεύοντας την απόλυτη ανάγκη του.

Τότε κατανοεί ότι ο Πανένδοξος Δημιουργός έκανε το πρόσωπο της γης σαν μια έκθεση και επέδειξε πάνω της όλα Του τα αρχαία έργα τέχνης. Έτσι σε απάντηση αναφωνεί με ευγνωμοσύνη: «Οποίες ευλογίες ο Θεός έχει παράσχει!», και με δέος: «Δόξα στο Θεό!», και με κατάπληξη: «Είναι Πολύ Μεγάλος ο Θεός!»