Είναι για το λόγο αυτό που οι σοφοί οι οποίοι αντίκρυσαν την πραγματικότητα του θανάτου τον έχουν αγαπήσει. Τον θέλησαν προτού να έρθει. Και με τη βοήθεια του φυλαχτού της πίστης στο Θεό, το πέρασμα του χρόνου, το οποίο είναι παρακμή και χωρισμός, ο θάνατος και η τελευτή και η κρεμάλα, παίρνει τη μορφή των μέσων για να παρατηρήσει και να στοχαστεί με απόλυτη χαρά τα θαύματα των ποικίλων, πολύχρωμων, ολοένα ανανεούμενων εργόχειρων του Πανένδοξου Πλαστουργού, τα παράδοξα της δύναμης Τού, και τις εκδηλώσεις του ελέους Του. Ναι, όταν οι καθρέφτες που αντανακλούν τα χρώματα του ηλιακού φωτός αλλάξουν και ανανεωθούν, και οι εικόνες του κινηματογράφου αλλάξουν, δημιουργούνται καλύτερες, πιο ωραίες σκηνές.

Όσο για τα δύο γιατρικά, το ένα είναι η εμπιστοσύνη στο Θεό και η υπομονή, και το άλλο είναι η στήριξη στο Δημιουργό του καθενός και το να έχει κανείς εμπιστοσύνη στη σοφία Του. Έτσι έχει το πράγμα; Πράγματι έτσι είναι. Τι φόβο μπορεί να ‘χει ο άνθρωπος, ο οποίος, με τη βοήθεια του πιστοποιητικού της ανικανότητάς του, στηρίζεται στο Μονάρχη της Ανθρωπότητας με τη δύναμη να προστάξει: «Γίνε!» και υπάρχει . Διότι εν όψει της χείριστης καταστροφής, λέει: Αληθινά, στο Θεό ανήκουμε, και αληθινά σε Αυτόν βρίσκεται η επιστροφή μας , και εναποθέτει τις ελπίδες του στον Πλέον Οικτίρμονα Συντηρητή του. Ένα άτομο με γνώση του Θεού ευχαριστιέται από την ανικανότητα, από το φόβο του Θεού. Ναι, υπάρχει χαρά στο φόβο. Εάν ένα δωδεκάμηνο μωρό ήταν αρκετά έξυπνο και το ρωτούσαν να μάθουν: